CZĘŚĆ 20

OCZAMI JUSTINA.

To co przed chwilą usłyszałem – zadziałało na mnie jak kop adrenaliny. Ja? Ojcem? Niedorzeczne. Z całej siły przytuliłem Amy, jedną ręką wycierając jej łzy z policzka.

- Amy najdroższa, czemu płaczesz? – pocałowałem ją w czoło. Nastąpiła głucha cisza. Jedynym dźwiękiem jaki można było usłyszeć to nierówny oddech Amy.

- Justin… - westchnęła łapią mnie za koszulkę – bardzo się cieszę, ale czy my damy rade? Czy jesteśmy bezpieczni?

Tego się bałem najbardziej. Miała rację. Nie będziemy normalną rodziną.

- Tak – bez zastanowienia powiedziałem – Jedyne czego możemy się obawiać to wybór imienia dla dziecka.

Uśmiechnęła się i zachichotała. O to mi chodziło. O danie poczucie bezpieczeństwa.

- Czeka nas wspaniałe 9 miesięcy – wspięła się na palce i pocałowała mnie w usta. Otuliłem ją ręką.

-Chodźmy do domu kochanie. Trzeba zacząć ciebie dbać. – wziąłem ją na ręce i zaniosłem do domu.

Już zamiast jej łez widziałem piękny uśmiech.

Kiedy poszła pod prysznic pozwoliłem sobie wyjść na papierosa. Uspokoiło to mnie i w końcu mogłem poukładać myśli. Zostanę ojcem, przez co jeszcze bardziej kocham Amy. Będę musiał teraz chronić ją i dziecko przed moim złym życiem. Biedna Amy… ona nic jeszcze o mnie nie wie.

- Justin? – z myślenia wyrwało mnie ciche wołanie Am. Rzuciłem papierosa na ziemię i wszedłem do pokoju. Moja księżniczka stała w moim za dużym podkoszulku. Trzęsła się. Instynkt kazał mi podejść do niej i utulić do snu. I tak zrobiłem.

- Słucham? – przykryłem ją atłasową kołdrą.

- Kładź się przy mnie w tym momencie. – Pociągnęła mnie za rękę przez co leżałem tuż obok niej.

- Kocham was – pocałowałem ją w usta.

- Ja ciebie też i jestem pewna, że ono ciebie też.

Objąłem ją ręką i cicho nuciłem naszą piosenkę. W końcu sen opanował ją i mnie…

~***~

OCZAMI AMY.

Strzał. Krzyk. Płacz. Dziecko.

Obudziłam się w środku nocy łapczywie czerpiąc powietrze. Ręką szukałam Justina. Znalazłam go.

- Uf… to był tylko sen – cicho powiedziałam starając się nie obudzic Jusa.

Znowu położyłam się przy nim. Wzięłam swoją dłoń i zaczęłam masować brzuch. Myśl, że w nim jest nasze dziecko… Przerażało to mnie. Chociaż jeszcze się nie urodziło – kochałam je. Najmocniej na świecie.  W myślach nuciłam kołysankę mojej mamy i zasnęłam.

Obudził mnie dźwięk mycia zębów. A dokładniej zębów Justina. Mozolnie otworzyłam oczy i zobaczyłam Biebera w samym ręczniku, myjącego zęby. Przeglądał się w lustrze i zobaczył, że się obudziłam.

- Obudziłem cię? – wyciągnął szczoteczkę z ust.

- Nie, nie obudziłeś – przeciągnęłam się w łóżku – głodna jestem.

Uśmiechnął się do mnie. Wszedł do łazienki.

- Na co masz ochotę? – krzyknął z niej. Bez zastanowienia wstałam z półka i podbiegłam do niego. Koszulka Justina na moim ciele była wymiętolona. Włosy potargane, a policzki zarumienione. Miał już na sobie bokserki. Podbiegłam do niego i pocałowałam go gorąco w usta. Podniósł mnie i posadził na blacie.

- Ciebie – cicho powiedziała całując go szyi.

- Jesteś piękna, wiesz? – założył mi za ucho jeden kosmyk włosów. Uśmiechnęłam się. Jego miłość była do mnie tak szczera i prawdziwa, że czułam ją w kościach.

- Zjadła bym może…. Kanapki z dżemem oraz słoną jajecznicę – oblizałam usta.

Zaczęliśmy się śmiać tak jakby nic się nie stało. Przeszłość nie miała znaczenia. Ona tylko umocniła nasze uczucie do siebie.

- Dobra, a więc ty się ubierz, a ja pójdę przygotować Ci śniadanie. – pocałował mnie w czoło i wyszedł z łazienki. Odetchnęłam. Omyłam swoją zmęczoną twarz lodowatą wodą. Z niechcenia narzuciłam na siebie luźną koszulkę Justina oraz spodnie od dresów.

Zastałam go w kuchni, czekającego na mnie ze śniadaniem.

- Madame – podszedł do mnie i zaprowadził do stołu. Posadził mnie i podał tacę.

Kiedy ja pałaszowałam swoje śniadanie Justin siedział po przeciwnej stronie i pisał sms.

- Z kim tak piszesz? – przełknęłam ostatnią łyżkę jajecznicy.

-Z nikim kochanie – wyłączył telefon i schował do kieszeni – Dzisiaj zabieram cię na spacer po plaży. Ale ubierz się ciepło, aby dziecku nie było zimno.

Przegiął. Doskonale o tym wiedział. Wstałam z miejsca ‘’ zabijając go’’ wzrokiem.

- O co ci chodzi? – wsadziłam z hukiem talerz do umywalki – Dziecko nie ma jeszcze 10 centymetrów, a ty już takie rzeczy odstawiasz! Justin weź się ogarnij!! Jeszcze doprowadzisz do tego, że

- Że co?! – zdenerwował się. Widziałam w jego oczach furię.

- Doskonale wiesz co mam na myśli! O tak! Usunę tą ciąże! – co ja do cholery powiedziałam? Stał i widziałam jego wyraz twarzy. Próbował opanować krzyk, albo płacz.

Niestety ja nie jestem taka twarda i popłakałam się. Pobiegłam na górę do pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. Usiadłam na ziemi i oparłam się o ścianę. Łzy same zaczęły mi spływać po policzkach. 1:1. Teraz ja przesadziłam.

Modliłam się, aby tu przyszedł i przeprosił. Ale tego nie zrobił.

Zegar wybił 13 po południu. Wytarłam swoje mokre policzki i wyszłam z pokoju. Justina na piętrze nie było. Zeszłam powoli na dół. Też nikogo nie było. Drzwi do ogrodu były otwarte.  Instynkt zaprowadził mnie do niego. Kwiatu rozkwitały, a ptaki śpiewały swoją pieśń.  Nie było go.

- Justin? – cicho powiedziałam rozglądając się dookoła.

Usłyszałam ciche westchnięcie za drzewem. Tak. To musiał być Justin. Musiał.

Podbiegłam do niego i gdy miałam się wychylić ręka Justina złapała mnie za nadgarstek. Serce błyskawicznie przyśpieszyło. Zamknęłam oczy z nadzieją, że to tylko sen.

- Amy.

- Justin? – byłam już w jego objęciach. Nie wiedziałam co się dzieje.

Pocałował mnie w czoło.

- Masz racje. Masz cholerną racje co do tego wszystkiego. Nie powinienem się tak przejmować nie powinienem w ogóle pozwolić ci za mnie wyjść

- Justin..

- Nie przerywaj mi. Jestem fatalnym przyjacielem, mężem, i na pewno też ojcem. Nigdy nie będziemy mieć zajebistej szczęśliwej rodziny Amy. Nigdy, bo ja mam masę wrogów. W każdym momencie mogą nas zaatakować i odebrać mi ciebie. A ja bym tego nie zniósł. Posłuchaj mnie – wziął moją dłoń. – Nie chce cie stracić. I póki jesteś ze mną narażam cię na to. Kocham cię.  Jestem naprawdę szalony jeżeli jeszcze cie nie spławiłem. A wiesz czemu tego nie zrobiłem? Bo jesteś moim powietrzem i bym nie przetrwał bez ciebie dnia, tygodnia, miesiąca , roku… - złożył na moich ustach lekki pocałunek. Dopiero teraz wiedziałam co to znaczy pocałunek. Nikt jeszcze mnie tak nie pocałował. Z miłością i delikatnością. Rozpływałam się. Chciałam przerwać, ale nie mogłam. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa.

- Justin… przestań… - odepchnęłam go od siebie.  – Ja tak naprawdę nie chce tego dziecka… - widziałam w jego oczach przerażenie.

- Ale dlaczego Amy? – oparł się o drzewo.

- Mam 19 lat… a ty ile masz?

- 20.

- Nie uważasz, że to za szybko za dziecko? Dopiero od paru miesięcy jesteśmy małżeństwem i przez tego Titanica jestem w ciąży. Nie chce być tak szybko mamą… Jeszcze nie posmakowałam życia – moje żyły płonęły. Zagryzłam usta.

Justin popatrzył w niebo i jakby próbował się uspokoić.

- Wybór należy do ciebie. Ja nie chce wpływać na ten wybór. – włożył ręce w kieszenie i ruszył do wejścia – Jadę na miasto. A ty rób co chcesz – zatrzasnął drzwi.

Jedyne co teraz chciałam zrobić to znaleść się pod ziemią i nie żyć.

~***~

OCZAMI JUSTINA.

To był jej wybór. Nie mój. Bardzo tego dziecka chce, ale ona jak widać nie.

Wsiadłem do auta ze złości zatrzaskując drzwi. Założyłem okulary na oczy i włożyłem klucz do stacyjki. Lekko odetchnąłem i wcisnąłem pedał gazu. Rozglądałem się po okolicy, ale nikogo nie było. A to bardzo dziwne, gdyż dochodzi 14 po południu.

BUM.

Nagle przed moimi oczami ukazały się wspomnienia. Porwanie Amy. Nocka w Motelu. Jej sukienka. Oświadczyny. WSZYSTKO.

Gwałtownie zahamowałem. Czułem, że moje żyły zaczynają mnie parzyć. Paliłem się od środka. Z całej opresji obudził mnie dźwięk telefonu.

- Słucham?! – warknąłem z trudem oddychając.

- Czekam już na ciebie – rozłączył się.

Wziąłem parę wdechów i oblizałem usta. Czas na spotkanie. Pojechałem dalej.

Podjechałem pod umówione miejsce i wyszedłem z auta. Szybkim krokiem podążyłem w ciemną uliczkę. Tak jak myślałem czekał już tam na mnie. Opierał się o drzwi i palił papierosa.

- I co Bieber? Jak tam po małym wypadku? – szyderczo się uśmiechnął. – Oh no tak nic mi nie zrobisz. Bo możesz ją stracić. – roześmiał się.

- Zamknij się. – rzuciłem mu podłe spojrzenie. – Po co do mnie do cholery pisałeś? Wiesz, że nie siedzę już w tym gównie od kiedy Amy…

- Amy Amy Amy… nasza mała Amy. Przestań się opierać na niej i zacznij działać. Ona ci podcina skrzydła brachu. – poklepał mnie po plecach. – Nie pamiętasz tych twoich nocnych wyczynów? Jak wciągałeś tyle koki ile mogłeś? – potarł nos.

- Nie chce pamiętać. Przejdź w końcu do rzeczy. – roześmiał się. Dopiero teraz zauważyłem, że ma na sobie czarny długi płaszcz.

- Nie bez przyczyny cię tu wezwałem. Masz potencjał. Moja umowa jest prosta i krótka. – chrząknął. – Dołączasz do mnie, a ja zostawiam w spokoju twoją Amy. Nie masz wyboru Bieber. Patrz – podał mi telefon a na nim jej zdjęcia. W dodatku z dzisiaj. – w każdej chwili mogę ją zabić.

Myśli plątały mi się w głowie. Co robić ?! CO ROBIĆ?!

- Ona jest w ciąży. Dobrze o tym wiesz. Daj mi 9 miesięcy spokoju, a będę cały twój. – zacisnąłem pięści.

- Niech ci będzie Bieber… czekaj na moje instrukcje.Jeżeli nie… to po niej – zniknął w ciemności.   

Co ja narobiłem? Nie tylko nie to… Muszę przekonać ją do ciąży.. a potem wywieść jak najdalej umiem.  

_____________________________________________________

na razie tylko tyle. eloo./Alex