CZĘŚĆ 21

OCZAMI AMY

Z ogrodu usłyszałam dźwięk dzwonka. Justin? Szybko wstałam z ziemi ocierając rękawami łzy z policzków. Jednym ruchem otworzyłam zamek i kiedy już chciałam krzyczeć: Kocham cię Justin – moim oczom pokazał się nieznajomy chłopak. Stanęłam jak zamurowana. Miał kruczo-czarne loki i niebieskie oczy. Był dużo wyższy od Justina, ale mniej umięśniony.

- Słu..słucham? – nie mogłam złapać równego oddechu.

- Witam. Jestem Drake i od dziś jestem twoim nowym sąsiadem – uśmiechnął się do mnie.

- Cześć – podałam mu rękę. Zamiast jej uścisnąć pocałował ją. Szybko wzięłam rękę i wytarłam ją w spodnie – A ja jestem Amy. Mieszkam tu z moim mężem, ale go aktualnie nie ma – chrząknęłam i splotłam swoje ręce na klatce piersiowej. – Chciałbyś wejść na herbatę lub kawę?

- Jasne. Dopiero co wszedłem do własnego domu, więc z chęcią się czegoś napije. – posłał mi ciepły uśmiech i wszedł do środka.

Podążyłam za nim z cichą nadzieją, że zaraz wróci Justin. Usiedliśmy w kuchni. Kiedy ja brałam się za robienie herbaty on siedział i rozglądał się dookoła.

- Widziałem, na początku, że jesteś smutna. Coś się stało? – przeszedł mnie dreszcz. Poczułam jak przyśpiesza mi puls. Przygryzłam wargę.

- Nie… Wszystko jest w najdoskonalszym porządku. – podałam mu kubek i usiadłam naprzeciw niego – skąd jesteś? – wzięłam łyka wody.

- Jestem z Kanady. – ugryzł kawałek ciastka.

- O to tak jak mój… - ktoś wszedł do środka – mąż.

Justin ciężkim krokiem przyszedł do kuchni. Kiedy tylko wszedł widziałam, że nie jest zadowolony, że kogoś wpuściłam do domu. Posłał mi jedno ze swoich zabójczych spojrzeń, ale potem przeniósł się na Drake.

- Witaj Drake. – podał mu rękę. – Dawno cię nie widziałem stary.

- No ja ciebie też Justin. Amy czemu nic nie mówiłaś, że Justin to twój mąż? – postawił kubek na blacie.

- A miałam? – ugryzłam się w język. Zrobiła się martwa cisza.

- To ja się zmywam. Jeżeli chcecie jeszcze wpaść zapraszam do mnie na 19. Moja dziewczyna robi dużą kolacje. – chwycił swoją kurtkę i wyszedł z domu.

Kiedy tylko Justin usłyszał dźwięk zamkniętych drzwi podszedł do mnie. Na jego twarzy panowała harmonia. Tak jakby nic się nigdy nie stało.

- Skąd go znasz? – odwróciłam się do niego.

- Z Starford. Długa i nudna historia. Nie chcesz wiedzieć. – oblizał swoje usta. – i jak zadecydowałaś?

Totalnie o tym zapomniałam! Zapomniałam o tym, że mam dziecko w brzuchu!

- Em.. nie. Znaczy może nie może tak nie wiem. – założyłam kosmyk włosów za ucho.

- Chodź ze mną – chwycił mnie za rękę i zaprowadził do naszego pokoju. Posadził mnie na łóżku i czekał na mój ruch.

- Na coś czekamy? – usiadłam po turecku.

- Amy. – Usiadł przede mną. – Wiesz, że cię kocham prawda? Masz racje… powinniśmy pozbyć się tego dziecka. To nie jest jeszcze pora na dziecko.

Zamurowało mnie to. Justin, który 3 godziny temu walczył o to dziecko chce się jego teraz… pozbyć? Halo! Czy mi podmienili męża?

- Kochanie. – chwyciłam go za rękę. – W każdej chwili mogę pojechać do lekarza na badania i zobaczyć co się da zrobić.. no wiesz…. – przełknęłam ślinę.

- Jedziemy. – podniósł mnie i za nim się obejrzałam siedziałam w jego aucie. Jechaliśmy do szpitala.

~***~

Justin siedział przed gabinetem, a ja weszłam do środka. Doktor powitał mnie ciepłym uśmiechem.

- Witam Pani Bieber.

- Dobry wieczór… Mam pytanie… czy to normalne, że z dnia na dzień mam coraz mniej siły strasznie się źle czuje i że prawie nic nie jem? – zobaczyłam w jego oku coś dziwnego.

- Zaraz się przekonamy. Zapraszam – pokazał mi fotel na którym usiadłam i zaczął robić UsG. Nie wiem czemu, ale strasznie się bałam.

Po zabiegu wyszłam i Justin wszedł do środka. Zniknął na 20 minut.

OCZAMI JUSTINA]

- To jest nie możliwe! Jak pan mógł się tak pomylić?! – czułem w swoich żyłach furię.

- Panie Bieber. Proszę się uspokoić. Nerwy panu w tym nie pomogą, a szczególnie krzyk. Niech Pan mi uwierzy, że ciężko jest rozpoznać czy to dziecko czy.. – urwał.

- Guz? 

- Rak. Zawsze jest szansa, że ją uratujemy. Proszę nie panikować i podporządkować się mnie. Na razie musi brać leki, a jeżeli się pogorszy to do gry wkroczą zabiegi. Proszę – podał mi receptę na lek, którego nazwy nie mogłem rozczytać. – 2 razy dziennie po 3 tabletki. Na razie. Z tyłu jest mój  numer jakby coś się działo.

Popatrzyłem mu w oczy. Cisnęło mi się na usta – Jak ty mogłeś?

- Dziękuje. – skierowałem się do drzwi. – nic jej pan nie mówił prawda?

- Prawda. – wyszedłem z gabinetu .

Siedziała na jednym z foteli. Skulona i bezbronna jak dziecko. Chciało mi się płakać na samą myśl co ona ma w sobie.

- I jak kochanie? – powiedziała jak zawsze swoim kojącym głosem.

Połknąłem ślinę.

- Pogadamy w domu Shawty okej? – objąłem ją ramieniem.

- No.. dobrze? – pocałowała mnie w policzek. Już wtedy byłem na skraju płaczu.

~***~

Siedziała na kanapie i piła wodę. Od jakiegoś czasu tylko to piła. Nic więcej. Mozolnie zmieniała kanały w telewizji.

- Możemy pogadać Amy? – usiadłem obok niej.

- Jasne Justin. – wyłączyła telewizor. – Więc jak tam z naszym dzieckiem?

Zabolało mnie serce. I to mocno.

- Wiesz, że zawszę będę przy tobie. Nie ważne co będzie.. ale ja zawsze będę obok ciebie. Nigdy nie pozwolę ci, abyś była sama. – przygryzłem wargę… - Amy…

- Justin co jest? – przyśpieszył jej puls. Bała się.

- Nie płacz tylko dobrze? Wszystko będzie dobrze, ale obiecaj mi, że nie będziesz płakać. Błagam – spojrzałem w jej oczy. Pokiwała lekko głową. – To nie jest  dziecko.

Jej źrenice momentalnie się zmniejszyły. Zaczęła lekko drżeć.

- To.. to co to jest? – złapała mnie mocniej za rękę.

- Od jakiegoś czasu.. masz guzka w brzuchu. Doktor.. się pomylił, że to dziecko… Spokojnie można się z tego wyleczyć. Z rakiem można wygrać…

Na słowo rak napłynęły jej łzy do oczu. Popłakała się i zaczęła się trząść.

- chodź tu do mnie… - wziąłem ją na kolana i tuliłem z całej siły jak dziecko. Tyle już przeżyła. Porwanie, ucieczkę… Bóg naprawdę musi mnie nienawidzić jeżeli daje mi taki ból.

Płakała, a ja tylko szeptałem jej do ucha, że będzie dobrze. Że będziemy szczęśliwi i że będę przy niej.

- Kocham cie… - powiedziałem a ona tylko cicho odpowiedziała…

- ja ciebie też….

Nie mogłem przestać jej przytulać. W pewnym momencie płakałem razem z nią. Po 20 minutach nadeszła pora na pierwszą porcje tabletek…

- Chodź kochanie – wziąłem ją na ręce – pora na pierwsze tabletki. – nie protestowała. Poddała się mojej opiece. Posadziłem ją na blacie i wyciągnąłem z półki szklankę. Nalałem jej wody i podałem. Wyciągnąłem z białej siateczki paczkę tabletek. Położyłem przy niej trzy i schowałem paczkę.

- Połykaj – podałem jej 3 tabletki w kolorze czerwieni.

Bez protestu wzięła je i włożyła do ust. Kiedy tylko je połknęła – zwymiotowała. Nie wiedziałem co robić. Nie wiedziałem…

Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do łóżka. Leżałem przy niej póki nie zasnęła. Kiedy już spokojnie spała wziąłem się za sprzątanie kuchni. Zajęło mi to 20 minut.

Wybiła 01.30 w nocy. Wyciągnąłem swój telefon i wybrałem numer Doktora.

- Zwraca tabletki – poważnie powiedziałem.

- Tak jak przypuszczałem.

- Zajebiście, że pan tak przypuszczał, ale co ja mam robić? – przetarłem swoje oczy, które chciały wydać z siebie płyn.

- Poczekać na mnie. Niestety zostaje opcja dożylna. – rozłączył się.

Amy bała się Igieł. Zapowiadała się ciężka noc.

~***~

Przyjechał po 20 minutach z średniej wielkości walizką.

- co to jest?

- zobaczysz Bieber.

Amy leżała na łóżku i cicho chrapała. To było bardzo urocze. Niestety musiałem ją obudzić z tego snu.

- Amy… kochanie. – cicho szeptałem do jej ucha.

- Hm? – cicho odpowiedziała.

- Wstawaj proszę będzie teraz takie małe pik a potem możemy dalej spać. – wziąłem ją na ręce.

Kiedy zobaczyła doktora zrobiła wielkie oczy. Zdążył już postawić przenośną kroplówkę.

- Pani Bieber. To na razie jedyna opcja na podawania lekarstw – wyciągnął igłę – będzie musiała pani z tym być 2 dni. Da pani radę?

- Boże Justin nie! – wyrwała się z moich rąk i schowała za moimi plecami.

- Amy – cicho powiedziałem.

- Nie. – złapałem ją za ręce i posadziłem obok siebie. – daj panu doktorowi rączkę dobrze? To tylko małe pik kochanie a ja jestem przy tobie.

- To serio konieczne ? – cicho się we mnie wtuliła.

- Tak kochanie. No już jestem przy tobie. – posłuchała się mnie. Podała doktorowi prawą rękę i czekała na ukłucie. Cały czas była wtulona we mnie. Kiedy igła wbiła się w jej skórę cicho jęknęła z bólu i popłakała się.

~***~

- Jak ja mam z tym spać? – wskazała palcem na kroplówkę z białym płynem.

- Normalnie. – ściągnąłem z siebie koszulkę i spodnie. Była 3 w nocy, a my jeszcze nie spaliśmy.  – jestem z ciebie bardzo dumny kochanie. – przeczesałem swoje włosy.

- Justin… - szepnęła. – chodź już spać.

- Miałem taki zamiar, ale nie. Mam coś do roboty – puściłem jej oko i oblizałem usta.

- Niby co ? – posłała mi spojrzenie „aha fajnie”

Tylko cicho się zaśmiałem i usiadłem na niej. Złożyłem na jej ustach pocałunek. Gorący i długi. Cicho jęknęła. Za nim się obejrzała nie miała już na sobie koszuli nocnej.

OCZAMI AMY.

Oboje zasnęliśmy po 4 nad ranem. To była szalona i dziwna noc. Dowiedziałam się, że mam raka, ale Justin jakoś pomógł mi o tym zapomnieć. W mojej prawej dłoni miałam cienką rurkę, która była podłączona do kroplówki. W nocy zastanawiałam się jak ja z tym będę się myć.

Obudziło mnie lekkie szarpnięcie. Szybko otworzyłam oczy i zobaczyłam Jusa.

- co ty do cholery robisz? – rzuciłam złym tonem.

- Zmieniam ci kroplówkę? – uśmiechnął się do mnie.

-  Nie powinieneś spać?

- Jest 13 po południu słońce.

O boże. To ja tyle spałam? Tyle z dnia przegapić.

- Haha zdziwiona prawda? – pocałował mnie w czoło. Zapanowała cisza. – Będę musiał dzisiaj wyjść na dwie godzinki. Ewentualnie cały wieczór.

- Justin!

- No co? – usiadł na komodzie.

- Ja mam tu siedzieć cały dzień sama?! No ej! –przetarłam dłońmi twarz.

- Załatwiłem ci towarzystwo – przygryzł wargę. – Drake cie będzie miał na oku. Poznacie się haha – puścił mi oko – wiem, że o tym marzysz.

Chwyciłam najbliższą rzecz jaka była w pobliżu i rzuciłam w niego. Oboje zaczęliśmy się śmiać. Całą naszą radochę przerwał dźwięk telefonu Justina.

- Słucham? – powiedział poważnym tonem. – Zrozumiałem. Dajcie mi 10 minut. – rozłączył się.

- Musisz teraz wyjść prawda? – zrobiłam smutną minę.

- Tak. Kocham cie – pocałował mnie w czoło. – Będę do ciebie dzwonić albo pisać co godzinę.- chwycił swoją skórzaną kurtkę – pa! – już go nie było.

No pięknie. Właśnie zostałam skazana na spędzenie całego dnia z Drake’m.

~***~

Drake przyszedł około 30 minut po wyjściu Justina.

- Amy? – krzyknął z dołu.

- Na górze. Trzecie drzwi po lewej. – odpowiedziałam. Słyszałam jak wspina się po schodach do pokoju. Kiedy wszedł zobaczyłam że trzyma siatkę z filmami i popcornem. Uśmiechnęłam się. Zapowiadało się ciekawie.

OCZAMI JUSTINA.

Dojechałem do magazynu na World street. Wszedłem do środka i zobaczyłem tam mojego oprawce.

- Widzę, że się mnie słuchasz. Cieszę się. – wysłał mi szyderczy uśmiech.

- Leon przestań już pogrywać dobrze? – odbezpieczyłem broń. – czego chcesz?

Zaśmiał się. Jakbym nie miał nic do roboty.

- Po prostu mam dla ciebie zadanie. A potem będziesz wolny jak ptak – pokazał rękami gest skrzydeł ptaka. Zastanawiałeś się czemu nie znaleziono ciała …………. ?

Moje serce przyspieszło. W głowie pokazały się wspomnienia.

- O tak Bieber. Chodź tutaj J.Z – klasnął w dłonie.

Zobaczyłem go. Był moją rodziną. Nie straciłem go. Stał żywy naprzeciw mnie. Zdziwiło mnie to.

- J.Z – powiedziałem.  – o co tu chodzi Leo ?

- Chodzi tu o to, że to jest dla ciebie ważna osoba prawda? – podszedł do niego. Dopiero teraz zauważyłem, że jest związany. – O to co się stanie z Amy. – strzelił mu w skroń.

CHCIAŁEM GO ZABIĆ RZUCIŁEM SIĘ NA NIEGO. RZUCIŁEM SIĘ NA NIEGO, BO ZABIŁ MI PRZYJACIELA. PRZYJACIELA, OD DZIECKA.

Coś mnie złapało o d tyłu i rzuciło na ziemię. Jęknąłem z bólu. Plunąłem krwią.

- Posłuchaj mnie – podszedł do mnie bliżej. Widziałem tylko jego nogi – masz 5 godzin na odnalezienie swojego przyjaciela stąd. Oj tak. Chodzi mi o przyjaciela Mery i ciebie. Przyprowadź go do mnie, a potem będziesz wolny jak ptak. – zniknął w ciemności.

Nie wiem co się dookoła mnie dzieje. Co musiałem zrobić i czemu. Miałem 5 godzin na znalezienie jednej osoby i dostarczenie mu jej.

Najgorsze było w tym to, że tą osobą był… Drake.

OCZAMI AMY.

Oglądałam z Drake’m film. A mianowicie Toy Story. Nie wiem czemu, ale bardzo się śmialiśmy.

- Drake? – odwróciłam się do niego.

- Tak?

- Co cię łączy z Justinem? – przygryzłam w wargę

- Serio Amy? – pokręciłam głową. – no dobra… a więc tak. Kojarzysz jego mamę prawda? Prawda. Kiedyś po prostu zrobiła sobie dziecko z głową gangu. To było przed Justinem. Urodziła mnie i oddała mojemu tacie. 4 lata potem urodził się Justin i przeniosła się do Starford zapominając o mnie i moim tacie. I tak chyba było najlepiej. Ale ja odwiedzałem Justina, a ona o tym nie wiedziała. To ja go tak naprawdę wprowadziłem w życie gangu.

BOŻE TO CO DO MNIE DOTARŁO … NIE WIERZYŁAM. LEŻAŁAM W ŁÓŻKU… Z BRATEM JUSTINA. A on nadal do mnie nie napisał….

__________________________
HEJ WAM. NIEDŁUGO OPOWIEŚĆ SIĘ NAPRAWDĘ SKOŃCZY

KOMENTUJCIE J CZY SIĘ PODOBA CZY NIE HAHA /Alex